آســمـــــونِ کـریـــمـهـــ

آن شب علی(ع) فضا را،معراج آه می­کرد
روز ستمگران را، شام سیاه می­کرد

اسماء به جسم زهرا، آهسته آب می­ریخت
مولا طواف جسم، آن بی پناه می­کرد

از آبشار چشمش، مولا ستاره می­ریخت
گهواره­ی زمین را، در سوگ ماه می­کرد

آرام جان خود را، آهسته غسل می­داد
در گوشه­ی پدر را، زینب نگاه می­کرد

آن شب حسن به یاد، سیلی روی مادر
از بهر داد خواهی، رو بر اله می­کرد

آن شب حسین مظلوم، از داغ مادر خویش
یاد علی اکبر، در قتلگاه می­کرد

دانی علی چه می­کرد، از بعد مرگ زهرا
راز که داشت در دل، ابراز چاه می­کرد

هرگاه عبور می­کرد، از آستانه­ ی در
با میخ در حکایت، زان بوسگاه می­کرد

از خانه تا مزار، زهرا(س) نبود راهی
صد بار می نشست او، تا طی راه می­کرد