آســمـــــونِ کـریـــمـهـــ

ای آمد و رفت دل ما سمت تو رایج
ما حاجت محضیم و شما باب حوائج

ما آمده ایم از کرمت بال بگیریم
این قصه ی دل را همه دنبال بگیریم

تا در طمع و بخل و حسد گیر نیفتیم
روزی بنما آن چه که گفتیم و نگفتیم

بخشیدی و دستم تو بهانه که ندادی
هر کار کنی آخرش آقا تو جوادی

حالا تو و این دست دل ما که دراز است
درب حرم از لطف به روی همه باز است

از فقر نشستیم که باران برسانی
بر سفره ی این بی سر و پا نان برسانی

باید ز در خانه ی تو رزق بگیریم
خوشحال از آنیم که ما قشر فقیریم

افتاده به پایت دل و بر فیض تو بند است
هرگز نخورد آب زمینی که بلند است

ای کاش که در ساحلتان موج بگیریم
یک جرعه بنوشیم و فقط اوج بگیریم

تا حال و هوای حرمت باز بیاییم
با پا که نشد، با پر پرواز بیاییم

این شعر لبالب همه اش شرح فراق است
این ماه رجب یکسره صحبت ز عراق است

حالا که دو دستم به ضریحت نرسیده
میلم طرف پنجره فولاد کشیده